Gisteravond toen we net in slaap waren gevallen kwam er
ineens een man met koffer en al in de kamer. Hij zei excuse me en ging meteen
weg. Wij de receptie bellen en die was verbaasd dat we in die kamer zaten. We
zaten in kamer 221 en we hadden in 121 moeten zitten. Maar ze had zelf dat
nummer op het kaartje geschreven dus wij hadden niks fout gedaan. Daarna niet
meteen in slaap kunnen vallen. Bovendien snap ik niet dat de deur opengaat als
de kamer niet goed is.
Bij het uitchecken geklaagd en was er een andere
receptioniste en die reageerde heel vriendelijk en we kregen 10% korting op de
kamer. Snel een hotelontbijtje genomen wat niet veel voor stelde. Daarna
spullen inpakken en wegwezen. We reden langs het mono lake, een meer waar
tufa’s een soort stenentorentjes uitsteken en we reden nog wat verder naar
Bodie, een ghost town. Bodie is vroeger een flinke stad vol met goudzoekers
maar toen de mijnen gingen sluiten, vertrok iedereen uit Bodie en lieten alles
in hun huizen en gebouwen achter. We hebben een flinke tijd langs al die
huisjes lopen slenteren en overal naar binnen gekeken. Er waren gewone huizen
maar ook hotels, winkels, een school, een kapper enz. Het was heel interessant
om te zien. Sophia vond het ook erg leuk en liep enthousiast van het ene huis
naar het andere. Toen we Bodie gezien hadden gingen we aan de picknick tafels
fruit eten en iets drinken. Daarna stapten we weer in de auto. Eerst 5 km over
een onverharde weg, hadden we op de heenweg ook dus dat is wel schokkerig
rijden. Toen een klein stukje terug, bij het plaatsje Lee Vining getankt en
toen de Tioga road op. We reden nu echt de bergen in. Grote bergtoppen met
sneeuw, weilandjes, meertjes en het werd lekker wat koeler. Wat een prachtige
uitzichten hebben we gezien. Bij Lambert liepen we een stukje van het trail
naar dog lake, niet helemaal want we moeten nog een stukje rijden. Het was een
prachtig bospaadje, dat soms een beetje steeg en wat klimmen was. Onderweg
zagen we eerst weer vele eekhoorntjes maar later zag ik iets groters, eerst
dacht ik dat het een das was, toen we beter keken bleek het een marmot te zijn.
We liepen weer iets verder en zagen een hertje op het pad. Wat prachtig toch al
die dieren van zo dichtbij. Toen we een half uurtje gelopen hadden keerden we
om en weer zagen we een hertje dit keer een mannetje met een gewei.
We reden met de auto verder tot aan Tenaya lake, een
prachtig groot meer. We hebben hier even lekker aangezeten. Na een kwartiertje
weer verder en na een poosje zien we een vreemde wolk, even later blijkt het
brand te zijn. In het dal onder ons zien we enorme rookwolken opstijgen, ook
rijden we met onze auto dwars door de rook heen. Na een poosje is er gelukkig
niks meer van te zien. Via allerlei uitzichtpunten komen we aan in Curry
Village. Een groot tentenkamp midden in het bos tussen de bergen. Alle
etenswaren en toiletartikelen moeten voor de tent in een beerproof kist bewaard
worden. Als we ons geinstaleerd hebben gaan naar het pizza dock. Er is een
enorme rij en we praten met een Nederlandse familie voor ons. Als zij een
tafeltjes vinden delen we met hun het tafeltje. Grappig is dat moeder en
dochter net als wij ook in het onderwijs werken. We eten lekker pizza en
wisselen deze avond ervaringen uit. Erg gezellig, daarna wil ik graag naar de
guest lounge waar wifi is. Helaas lukt het me niet om verbinding te krijgen.
Dan maar naar de tent en het verslag in ieder geval in words zetten.
Wat ziet sophia er stoer uit in haar geruite bloesje en wat goed dat je die marmot op de foto kon krijgen
BeantwoordenVerwijderenZie dat staan met der verrekijker!!
BeantwoordenVerwijderen