we zijn er weer!

Vandaag is dan eindelijk de dag. We hoeven niet eens vroeg op want we vliegen pas om 13.30. Toch slaap ik slecht en ben ik vroeg wakker. Ik kijk samen met Sophia die ook wakker is tv en maak alvast broodjes voor haar klaar voor onderweg. Vorige jaren heeft ze gedurende de vluchten bijna niets gegeten omdat ze het vliegtuig eten niet lust en zolang ze die broodjes maar op heeft voor we in Amerika zijn kunnen ze gewoon mee.

Nog steeds alle tijd en we vermaken ons het kijken naar onze kat Pim die steeds maar vanaf de tafel op de koffers springt wat dan steeds een behoorlijke klap geeft. Om 8.45 komt Kader naar beneden en om 9.15 is mijn moeder ook bij mij thuis aangekomen. We laden onze koffers ook direct in en rijden naar Schiphol.

Inchecken hebben we gisteren al gedaan en dus hoeven we alleen maar even bagage af te geven. Maar als we bij de balie van KLM/Delta komen, kijken we onze ogen uit.. Zo’n rij heb ik echt nog nooit op Schiphol gezien. De rij gaat helemaal weg bij de balies en een gang in. Kader gaat met ons de rij in tot het gedeelte waar alleen gasten met een boarding pas mogen komen, daar nemen we dan afscheid en gaat onze rij nog even door. Vlak voor de bagage drop of mogen we omdat we met een kind zijn, ineens een stukje voordringen en naar een bemande balie in plaats van naar iets waar je zelf je bagage moet labelen.

Hierna door de security alweer voor Nederlandse begrippen een enorme rij en een zeer onvriendelijke dame. Mijn moeder mocht namelijk door naar het gedeelte waar je, je spullen in bakjes moet doen. Maar Sophia en ik blijkbaar niet, als ik op merk dat we bij elkaar horen, roept ze boos dat ze daar niks mee te maken heeft. Daarna moet Sophia in haar eentje naar die bakjes lopen en dan mag ik pas. Zullen we nieuwe maatregelen zijn, snap alleen nooit zo waarom die mensen zo boos reageren.

Sophia wordt gefouilleerd (nadat ze mij daar om toestemming om vroegen) alle handbagage weer bij een rapen en dan naar de paspoort controle. Mijn moeder gaat eerst en daarna ik met Sophia. Voor het eerst vraagt de meneer naar toestemming van de andere ouder. Ik heb altijd keurig een papier bij me, maar dit keer zat het in de tas die mijn moeder droeg. Maar gelukkig is het geen probleem en kunnen we daarna doorlopen. Op de boarding pas staat D1 en op de schermen staat dat we daar direct heen moeten. Na eerst even naar de wc geweest zijn we daar heen geweest. Dit bleek het interview te zijn of je zelf je koffer hebt ingepakt, we kregen een bonnetje en konden daarna door naar de volgende gate, D3 die verder niet meer afgesloten was maar waar vandaan je gewoon weer in het taxfree gedeelte kon.

We hebben niks nodig en zijn rustig bij de gate gaan zitten. Het vliegtuig kwam netjes op tijd maar toen we er eenmaal in zaten duurde het wel erg lang voor we ook echt vertrokken.

Een kwartiertje later dan gepland stegen we op. We hebben ons de hele vlucht vermaakt met het entertainment systeem en Sophia en ik hebben een paar potjes wie is het gespeeld. Ik had verder een topmodel boek, een spelletjes boek en een leesboek van mees Kees voor haar gekocht. Alles viel in de smaak. Behalve het eten dat werd weer direct afgekeurd en was blij dat ik de broodjes voor haar mee had. De keuze was weer chicken of pasta. Ik had chicken en vond het ook niet lekker. De snacks die een paar uur later kwamen waren beter. Eerst een doosje met olijven en crackers en een chocolaatje en vlak voor we gingen landen een wrap en een ijsje.

Tijdens het landen waren we alle drie een beetje misselijk. Het was nogal een bumpy landing.

De Immigrations van Detroit verliep vrij vlot. Als eerste moesten we bij een automaat een foto laten maken en vingers scannen. Daarna in een korte rij weer naar een beambte en moesten mijn vingers en foto op nieuw en moesten we vertellen wat we gingen doen in Amerika. Wel een heel vriendelijke man. Vervolgens koffers ophalen, meenemen door de douane en weer afgeven. Weer door security, ging ook wel vrij vlot (stond een korte rij) en toen met het trammetje naar een andere hal. Hier moesten we erg lang wachten. Het was 17.00 en pas om 20.00 ging de vlucht naar Orlando. Gelukkig was er wel gratis wifi en hebben we ons vermaakt met appen, filmpjes kijken etc. Alleen mijn moeder dr telefoon wil het weer niet doen, wel de wifi maar geen bereik en we weten niet hoe we het moeten oplossen. Mijn telefoon doet het gelukkig prima. Precies op tijd om even over 20.00 gaan we boarden. Het is lang dun vliegtuig, drie stoelen links en drie stoelen rechts. We hebben hier ook schermpjes maar een koptelefoon moet je kopen. We hebben twee van onze eigen koptelefoons bij ons en ik ben zelf toch van plan te gaan lezen op mijn Ipad. We stijgen op tijd op en ik val direct in slaap als we nog aan het stijgen zijn. Wat heb ik deze vlucht heerlijk gelezen, nee geen letter heb de hele vlucht geslapen. Mijn moeder en Sophia hebben ook maar nauwelijks films gekeken en ook vooral geslapen. Het is wel te merken dat dit een vliegtuig naar Orlando is, het zit vol met kinderen. Om 22.30 zijn we geland en halen we de koffers op. Als een van de laatste komen onze koffers eraan maar gelukkig zijn ze er wel.

Alamo zit in Orlando gewoon op het vliegveld dus we hoeven niet eerst met een bus. De verkoper probeert wel of we roadassistance willen maar dringt verder nergens op aan. Bij de auto’s aangekomen staan er 4 jeeps, een hele kleine chevrolet die hier niet hoort en een Fort escape maar daar stappen net andere mensen in dus moeten we het doen met een Jeep. Er staan er twee die er mooi zien, maar na veel passen en doen passen de koffers er niet in.. Dan maar het koekblik en ook daar krijg ik de koffers er niet in en leg ik de kleinste maar op de achterbank. De tomtom wil het ook niet gaan doen en bij het wegrijden vragen we de weg naar het hotel. In de eerste instantie snapt de vrouw niet waar de gateway village is, maar als ze op het papier Hampton inn ziet staan vertelt ze dat we alleen maar rechtdoor richting noord te rijden. Onderweg doet de tomtom het ook weer en komen we om 00.30 bij het hotel. Het Hampton inn, we moeten aan de achterkant parkeren want er staan veel auto’s.

Bij de receptie blijkt er geen kamer meer met twee queens dus krijgen we gratis twee kamers, naast elkaar. Mooi geregeld denken we maar als we boven komen komt er medewerker vragen of we naar beneden willen komen. Beneden aangekomen blijkt dat het een kamer op de 6^e verdieping is en een op de 8^e. Er is niks anders beschikbaar, we vinden het lastig vooral omdat je met een jetlag nooit weet hoe laat je wakker bent.. maar er is niets aan te doen. Als Sophia in bed ligt (wij liggen op de 6^e verdieping, op een invalide kamer, wel een mooie kamer!) valt ze direct in slaap. Ik kan daar en tegen niet slapen en ga dan maar even lezen. Uiteindelijk pas om 1.30 in slaap gevallen en natuurlijk om 5.30 weer wakker!