Warm welkom in Marokko

 Geen wekker, niks vroeg, gewone tijd opstaan en ontbijten, het voelt helemaal niet alsof we op vakantie gaan maar ja we vliegen pas om 18.00 dus 15.00 op Schiphol zijn en dat duurt nog even. Wat wel vanmorgen moet is Pim naar het pension brengen. Pim had daar in de eerste instantie een andere mening over, ze kwam de trap af, zag alle koffers (die er gisteravond ook al lagen) dacht oh nee onheil en verstopte zich de rest van de ochtend onder Sophia's bed. Toen het tijd was om haar weg te brengen moesten Sophia en ik haar vanaf twee kanten opjagen en na een race door het huis vingen we haar en kon ze in het mandje op weg naar Middenmeer. Daar aangekomen ging ze meteen op onderzoek in haar kamertje dus dat komt weer helemaal goed. 

Weer naar huis, weer niksen, nog wat dingetjes toch maar weer in de koffer. Om 13.45 gingen we naar de trein en reden we naar Schiphol, we waren daar iets voor 15.00 en de balie van Royal Air Maroc was nog niet open, wel stond er al een rijtje, voor ons waren twee families met kleine kinderen die naar Marokko gingen om te surfen, dat deden ze elk jaar maar namen nu voor het eerst de kinderen mee. Gezellig mee gepraat, toen ging de incheck open (ik had wel al ingecheckt thuis maar je moet toch nog je bagage kwijt en voor de tweede vlucht moet je een papiereninstapkaart hebben)

Security gaat prima, helemaal geen rij en iedereen is heel vriendelijk. Dan is het tijd voor een van onze tradities naar de Mac Donalds, of Maccie zoals Sophia het noemt, ook hier lekker rustig en ook overal om ons heen. We hadden drukte verwacht maar het is juist echt rustig. 20 min voor we zouden moeten boarden gaan we bij de gate zitten, het vliegtuig is er nog niet. Als hij er aankomt kunnen we zien hoe alle koffers eruit gaan en onze er weer in gaan, we herkennen onze eigen koffers dat is leuk. We hadden om 17.15 moeten boarden en om 18.00 moeten vertrekken maar uiteindelijk vliegen we pas om 18.45, drie kwartier vertraging dus.

Onderweg krijgen we nog wat te eten, voor vliegtuig eten is het best lekker. Mijn moeder, Kader en ik hebben vis met rijst, Sophia lust geen vis en een Marokkaans meisje naast haar regelt dat ze een quiche krijgt.

In Casablanca waar we moeten overstappen duurt het ook erg lang voor we bij de goede gate zijn en we maken ons zorgen om onze overstap tijd. Maar zowel personeel als andere reizigers zeggen geen zorgen ze wachten wel. Die surf familie zegt ook dat ze dit elk jaar hebben en dat de vliegtuigen altijd op ze wachten.

We haasten ons toch door de gangen, moeten weer door een security, ja stel je voor dat we ineens weer drugs bij ons hebben ofzo.. er willen ook nog allemaal mannen voordringen die ook hun vlucht moeten halen maar Kader maakt ruzie met ze zegt dat ze terug moeten, dat we allemaal haast hebben en met veel gemopper gaan ze weer weg.

We komen bij de hal waar alle nationale vluchten vertrekken, vorig jaar hebben we daar ook moeten wachten.We lopen naar de gate maar zien niemand... andere reizigers vertellen ons dat de vlucht 3 uur is vertraagd, we zien inderdaad ook op het scherm dat de vertrektijd ineens op 1.15 staat. Getver hebben we ons zo gehaast voor niks, de andere vluchten vertrekken allemaal. Ineens vindt Kader dat het wel erg rustig is, waar zijn die andere mensen voor Marrakech en hij loopt naar een medewerker. Die zegt oh ik heb dat omgeroepen jullie moeten met een bus naar Marrakech maar je moet opschieten. Zogenaamd had hij het 3 keer omgeroepen maar ja dan niet zo dat het voor ons te verstaan was... Weer die hele weg terug, maar nu naar de douane, stempels in het paspoort, koffers halen... hier vragen daar vragen... er loopt ook nog een ander stel met ons mee die ook van niks wisten. Niemand schijnt iets te weten en dan vinden we een ander groepje die ook staan te wachten. Er sluiten meer mensen aan en niemand heeft iets gehoord, iedereen heeft overal nagevraagd en van kastje naar de muur gestuurd. Na een tijdje komt er een man met een lijst. Een andere in hogere functie blijft boven staan en laat het die andere man oplossen. Veel mensen snappen niet wat de bedoeling is en Kader is erg behulpzaam en vertaalt en helpt. 

Nou dan komt inderdaad een bus en het gaat ruim 3 uur duren voor we in Marrakech zijn. (met het vliegtuig was het 1 uur geweest) In de bus wordt het steeds kouder, het is een lange weg, ook moeten we nog een keer verplicht stoppen maar onze jassen zitten in de koffer in het ruim en het is echt heel koud buiten dus we blijven in de bus.

Om 3.15 zijn we dan eindelijk bij het vliegveld van Marrakech. Kader had een taxi geregeld maar die was nu al weg. Bij een taxi paal moest een taxi geregeld worden. Kader hielp al die mensen weer met vertalen. En het is zo ontzettend koud! Tja ben niet gewend om 's nachts bezig te zijn in Marokko.  Toen hadden we een gelukje want onze eigen chauffeur belde en kwam ons toch nog ophalen. En zo bizar van hem hoorde we dat dat vliegtuig toch nog was vertrokken met 5 mensen erin!!!!!! Als we dat hadden geweten waren we nooit met die bus gegaan, want die 5 mensen die met het vliegtuig waren gekomen waren ondanks de lange vertraging toch nog eerder in Marrakech aangekomen dan wij!

Met de taxi stopten we nog even bij zo'n typisch Marokkaans winkeltje met vanalles voor water. Toen naar het hotel, het Novotel. Natuurlijk was de receptionist weer zo'n chaggerijn want die vinden zich zelf altijd zo hooggeplaatste autoriteit en hij kon zo genaamd de reservering niet vinden. Het was inmiddels 4 uur 's nacht. Toen naar de kamer. Kader en ik hadden een hele mooie ruime kamer. Als ik net naar bed wil gaan en de wifi erop heb belt Sophia. Hun kamer is helemaal vies en niet schoongemaakt dus kan Kader weer naar de receptie en een andere kamer regelen. Dat is gelukkig wel snel geregeld en nu om 4.30 kunnen we eindelijk naar bed. Als het een schooldag was geweest moest ik er al weer bijna uit maar gelukkig is het geen schooldag!